İmamı Azam Ebu Hanife’nin yaşadığı devir de Süleyman Ameş adında bir din alimi yaşardı. Bir gün karısıyla tartışırken ölçüyü kaçırdı, karısı da ona küstü. Ameş karısının konuşmamasına sinirlendi, konuşması için ısrar etti. Karısı darılmıştı hiç oralı olmadı.
Karısının kendisini ciddiye almamasına daha da sinirlenen Ameş “Sabaha kadar benimle konuşmazsan boş ol!” dedi.
Bu tehditle karısını konuşturabileceğini zannediyordu. Ama karısı konuşmamakta inat etti. Bu sefer devreye çocuklar girdi ama annelerini ikna edemediler.
Ameş telaşlanmıştı. Karısı inat ederse sabaha boşanmış olacaklardı. Çareler düşünmeye başladı. Çözüm bulamayınca Ebu Hanife Hazretlerinin evine gitti. Onu başındaki sıkıntıyı anlattı. Ebu Hanife onu teselli etti “Bir çaresi bulunur” dedi.
İmamı Azam A’meş’in oturduğu yerdeki mescidin müezzinine haber gönderip yanına çağırdı. Bu gece sabah ezanını henüz vakti girmeden okumasını tenbihledi. A’meş de evine dönüp, ezanı beklemeye başladı. Daha sabah olmadan okunan ezanı duyan A’meş’in hanımı, sabah oldu da boşanması gerçekleşti zannederek konuştu:
-Oh be! dedi. Senden kurtuldum, kötü huylu herif!
A’meş ise kıs kıs gülerek cevap verdi:
-Henüz sabah olmadı. Sen de konuşup yeminimi bozdun. Bize çare gösterenden Allah razı olsun.
