Hikayeyi Ebû’l-Haseni’l-Harkânî (k.s) hazretleri şöyle anlatır:
Bir devirde bakıma muhtaç annesi olan iki kardeş yaşardı. Kardeşlerden biri annesine bakar, öbürü de ibadetle meşgul olurdu. Vaktini ibadetle geçiren genç gece rüyasında bir ses işitti:
– Kardeşin affedildi, sen de onun hatırı için affedildin.
Gencin kafası karışmıştı:
-Gece gündüz ibadet eden benim ama beni kardeşimin hatırı için bağışlıyorsunuz. Bu nasıl olur, diye sordu.
Ses ona:
– Senin yaptığın ibadetlere bizim hiç ihtiyacımız yok. Ama, kardeşinin annene yaptığı hizmetlere annenin ihtiyacı vardı, şeklinde cevap verir.