Çoğu delikanlı bana yakışıklı gelmez. Ama o farklıydı. Hoşlanmıştım. Bir süre sonra takılmaya başladık. Ablama gösterdim. “Bula bula bunu mu buldun?” dedi. İlişkim yavaş ilerlesin istiyordum. Onunla tanışmamdan yaklaşık bir buçuk ay sonra ilk kez yemeğe çıktık. Üç gün sonra bir daha yemeğe çıktık. İlişkimizin rayına oturduğunu düşünüyordum. Bunu ablama müjdelemek istiyordum. Ama ablamın da verecek müjdesi vardı. Benimki ile nişanlanacağını söyledi.  Şaşkınlıktan dona kaldım. Anlaşılan ablam oldukça hızlı ve kestirmeden gitmişti. “Ama benimle çıkıyor o “dedim. “Sizinkisi öylesine bir arkadaşlık, bizimkisi ciddi, nişan tarihimiz bile belli” dedi.

Bunun nasıl olduğunu anlamamıştım. Ablama küstüm.  Ablamla benim aramda ikili oynayan delikanlı ile görüştüm. Bakalım o ne diyecekti?

“Ben aslında seni seviyorum ama ablam beni daha çok seviyor” dedi bana. “Nasıl yani” dedim “artık ablamla mı evleneceksin ?”

“Aramızdakileri yaşanmadı say, ablanla yaşamımı birleştireceğim” dedi. “Benimle neden yemeğe çıktın o zaman” dedim. Aslında bu durumu konuşmak için davet ettim seni yemeğe, ama konuşamadım.

“Son bir soru soracağım, ondan sonra ayrılacağım senden“ dedim.

“Madem beni daha çok seviyorsun, neden ablamla evleniyorsun ?” dedim.

“Evlilikler kadının sevgisiyle ayakta kalır. Onun muazzam bir sevgisi var” dedi.

Ablamla küstüm ama ona soracağım son bir soru vardı. “Neden” dedim sadece. Ne demek istediğimi hemen anladı. “Aşkta mantık arama, bazen anne olmadan da fedakarlık yapılır” dedi bana. Ben de aralarından çekildim. Acı ve kardeşe kazık üzerine kurulan bir evliliğin kısa zamanda çatırdayacağını düşünüyordum ama olmadı. Hakikaten de ablamın muazzam bir sevgisi vardı ona. Netice de ben hala bekarım, kalbim kırık. Ablam ise mutlu, mesut. Ne yapayım, yeğenlerimi seviyorum ben de.